اینکه این روزها دلتنگ کسی نیستم، منتظر معجزه و اتفاق غیر منتظره و امداد غیبی ننشسته ام، اینکه روزها را توی دفترم خط نمیکشم و نمیشمارم، اینکه هیچ دست آویزی برای فکر به گذشته ندارم و از هیچ اتفاق تلخ و شیرین و هیچ آمدنو رفتنی، از هیچ نماندن و تعهد شکستنی دلگیر نیستم، اینکه دلم نمیخواهد زمان به عقب برگردد و دلتنگ یا در حسرت هیچ سن و روز و اتفاق و آدمی نیستم...
یک نوع بیماری نباشد یکوقت!؟ خطرناک نیست؟ نباید بروم دکتر؟
پ.ن: من به اینهمه دلتنگ نشدن عادت ندارد دلم!!
پ.ن: روز نوشت
